Dzień Ofiar Przestępstw – polskie święto obchodzone 22 lutego - Informacje - Komenda Powiatowa Policji w Tomaszowie Mazowieckim

W ZS w Smardzewicach przeprowadzono kolejne spotkania w ramach projektu „Każda przemoc boli”. Policjanci Wydziału Prewencji: Naczelnik Wydziału Prewencji nadkom. Aleksander Łazowski, profilaktyk st.sierż. Marta Mysur i dzielnicowi,razem z Panią Anetą Markiewicz- Prezes Fundacji Arka Nadziei przeprowadzili warsztaty dotyczące przemocy. Poruszono tematykę agresji wśród rówieśników, przemoc fizyczną i psychiczną, znęcania się nad osobami słabszymi, a także coraz bardziej szerzącej się cyberprzemoc. Dzieci bardzo angażowały się w dyskusje, odpowiadały na pytania i aktywnie uczestniczyły w interakcjach. Najmłodsi w ramach akcji przygotowali wystawę obandażowanych pluszaków, które oznaczone były etykietką „Kochaj mnie nie bij mnie”. Jest to pewnego rodzaju sprzeciw przeciwko występującemu zjawisku przemocy.

Tego samego dnia prelekcje o cyberprzestępczości z uczniami II LO przeprowadziła st. sierż. Marta Mysur, która poruszyła tematykę zagrożeń występujących na portalach społecznościowych, konsekwencję umieszczania nieodpowiednich treści w internecie, umiejętnego korzystania z aplikacji mobilnych, omówiła również przestępstwa kradzieży tożsamości i danych czyli rozwijającego się phishingu oraz stalkingu.

Dzień Ofiar Przestępstw – polskie święto obchodzone 22 lutego na mocy ustawy Sejmu RP z dnia12 lutego 2003 roku, którego celem jest monitorowanie sytuacji ofiar przestępstw oraz działań na rzecz poprawy ich położenia. Dzień ten nie jest dniem wolnym od pracy.

 POLSKA KARTA PRAW OFIARY

dokument podpisany w październiku 1999 r. przez Ministra Sprawiedliwości a następnie przyjęty i podpisany w listopadzie 1999 roku przez uczestników Międzynarodowej Konferencji na rzecz Praw Ofiar, w tym przez polskie organizacje, instytucje i osoby prywatne stykające się w swojej pracy z ofiarami przestępstw.

Wszystkie polskie organizacje, instytucje i osoby prywatne stykające się w swojej pracy z ofiarami przestępstw postanowiły dla poprawienia sytuacji ofiar w Polsce podpisać ten dokument.

Mając na względzie:

 zagwarantowaną w Konstytucji Rzeczpospolitej przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka i obywatela, będącą źródłem jego wolności i praw, które władze publiczne mają obowiązek szanować  i chronić (art. 30 Konstytucji RP);

 fakt, iż Rzeczpospolita Polska jest państwem prawa, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, w którym każdy ma obowiązek przestrzegania prawa (art. 2 i art. 83 Konstytucji RP);

 zalecenia wypracowane przez międzynarodową społeczność kształtujące politykę postępowania  z ofiarami przestępstw, a w szczególności:

Deklarację ONZ o podstawowych zasadach sprawiedliwości dla ofiar przestępstw i nadużyć władzy z 1985 r.; Europejską Konwencję o kompensacji dla ofiar przestępstw popełnionych z użyciem przemocy z 1983 r.; Zalecenia Rady Europy Nr R(85)11 w sprawie pozycji ofiary w prawie i procesie karnym.Zalecenia Rady Europy Nr R (87)21 w sprawie zapobiegania wiktymizacji i pomocy dla ofiar przestępstw; oraz

rozumiejąc, iż posiadanie prawa oznacza rzeczywistą możliwość korzystania z procedur gwarantujących ich realizację, zwłaszcza gdy są one naruszane lub nie wypełniane;

rozumiejąc potrzebę podniesienia kultury prawnej poprzez realną egzekucję praw obowiązujących;

kierując się dobrem ofiar przestępstw oraz chęcią pomocy i naprawienia doznanej przez nie krzywdy postanawiamy spisać i upowszechnić Polską Kartę Praw Ofiary.

Definicja i zakres uprawnień

1. Ofiarą w rozumieniu Karty jest osoba fizyczna, której dobro prawem chronione zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, a także jej najbliżsi  (art. 115 § 11 Kodeksu karnego [k.k.], Rezolucja 40/34 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 29 XI 1985 r., Deklaracja podstawowych zasad sprawiedliwości dla ofiar przestępstw i nadużyć władzy ,pkt. A [ONZ 85], art. 47 Konstytucji RP, art. 49 i art. 51 § 2 Kodeksu postępowania karnego[k.p.k.]).

2. Ofiara ma prawo do:

1) pomocy,

Ofiara niezależnie od tego, czy ujawniony został sprawca przestępstwa i czy ma miejsce postępowanie karne (kiedy ofiara uzyskuje status pokrzywdzonego), bądź cywilne (kiedy ofiara uzyskuje status poszkodowanego) oraz niezależnie od więzi rodzinnej łączącej sprawcę i ofiarę winna uzyskać potrzebną jej pomoc prawną, materialną, medyczną, psychologiczną i socjalną (art. 2, art. 31 pkt. 1,2; art. 32 Konstytucji RP, art. 2 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania karnego [k.p.k.], art. 49 § 1 k.p.k.).

2) godności, szacunku i współczucia,

Ofiara ma prawo do traktowania jej z godnością, szacunkiem i współczuciem.

Do szczególnego przestrzegania tego prawa zobowiązani są przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości, służby zdrowia i służb socjalnych (art. 47 Konstytucji RP, art. 1 ust. 2 oraz art. 14.3 ustawy o Policji z 1990 r., Deklaracja o Policji, przyjęta w 1979 r. przez Radę Europy oraz Kodeks ONZ postępowania funkcjonariuszy porządku prawnego (Rezolucja nr 34/169 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 17 XII 1979 r.), art. 30 ustawy o zawodzie lekarza w zw. z art. 12 i art. 13 Kodeksu etyki lekarskiej z 1993 r., art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego z1960 r. [k.p.a.]),

3) wolności od wtórnej wiktymizacji,

Ofiara ma prawo do bezpieczeństwa i ochrony oraz poszanowania jej życia rodzinnego i prywatnego. Ofiary nie wolno ponownie dręczyć należy dołożyć wszelkich starań, by uniknęła ona powtórnej wiktymizacji. Oznacza to zakaz wkraczania w prywatność ofiary i jej rodziny ze strony wszystkich, którzy stykają się z nią w związku z popełnionym przestępstwem, w szczególności: przedstawicieli organów państwowych, służb medycznych i socjalnych, mediów  (art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950 r. [KE], art. 191 § 3, art. 20 k.p.k.).

4) dostępu do wymiaru sprawiedliwości,

Ofiara ma prawo do traktowania ze szczególną troską i powagą przez organy wymiaru sprawiedliwości i organy ścigania. Postępowanie w sprawie powinno być prowadzone tak, by uwzględniać interesy i stan ofiary. Jej przesłuchania winny być: ograniczone do minimum, prowadzone w sposób kulturalny, wolne od opóźnień, odwołań i zmuszania ofiary do wielokrotnego przeżywania na nowo tragedii jakiej doświadczyła (art. 30 Konstytucji RP, art.231 k.k.)

5) mediacji i pojednania ze sprawcą,

6) do restytucji i kompensacji (ONZ 85, art. 2 Konstytucji RP, art. 2 § 1 [k.p.k.]),

7) Nie można przerzucać odpowiedzialności za przestępstwo ze sprawcy na ofiarę. Nie można usprawiedliwiać przestępstwa tradycją, kulturą, stereotypami minimalizującymi winę sprawcy,

8) Ofiara ma prawo do bezpieczeństwa osobistego, a obowiązkiem Policji i prokuratury jest jej to bezpieczeństwo zapewnić (art. 14.3 i art. 15.1 pkt 3 ustawy o Policji, art. 231 § 1 k.k.),

9) Ofiara może zażądać utajnienia swoich danych osobowych (art. 184 k.p.k.),

10) Ofiara ma prawo domagać się zastrzeżenia danych dotyczących jej miejsca zamieszkania do wyłącznej wiadomości prokuratora lub sądu (art. 191 § 3 k.p.k.),

11) Ofiara ma prawo do zachowania anonimowości w sprawozdaniach prasowych, telewizyjnych, w internecie i w innych mediach, dotyczących jej sprawy. (art. 13 pkt. 2 ustawy Prawo prasowe),

12) Właściwe organy państwowe są zobowiązane do przyjęcia każdego zawiadomienia o przestępstwie zgłoszonego przez ofiarę i podjęcia odpowiedniej interwencji. Dotyczy to również sytuacji gdy zagrożenie pochodzi od osoby dla ofiary bliskiej lub gdy ofiarą jest dziecko (art. 9, 10, 12 k.p.k. art. 15.1 pkt. 3 ustawy o Policji, rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 września 1990 r (Dz. U. Nr 70, poz. 409) w sprawie trybu legitymowania, zatrzymywania osób, dokonywania kontroli osobistej oraz przeglądania bagaży i sprawdzania ładunku przez policjantów).

13) Właściwe organy państwowe są zobowiązane do przyjęcia każdego zawiadomienia zgłoszonego przez osobę trzecią i podjęcia odpowiedniej interwencji  (art. 304 k.p.k., art. 231k.k.).

14) Ofiara ma prawo do uzyskania fachowej pomocy: psychologicznej, medycznej, materialnej i prawnej od momentu zgłoszenia naruszenia lub groźby naruszenia dobra prawem chronionego. Oznacza to m.in. prawo do wsparcia psychicznego, prawo do fachowej pomocy psychologicznej i prawnej od momentu zawiadomienia o przestępstwie.

15) Ofiary przestępstw o podłożu seksualnym powinny być przesłuchiwane przez funkcjonariuszy Policji tej samej płci, a gdy ofiarą jest dziecko przesłuchanie powinno odbywać się w obecności psychologa lub osoby, którą dziecko darzy zaufaniem.

16) Ofiara nie powinna być narażona na dodatkowe dolegliwości wynikające z konieczności kontaktu ze sprawcą czynu niedozwolonego. W sądach powinny istnieć odrębne pomieszczenia dla ofiar przestępstw, by nie były one narażone przed rozprawą na kontakt z oskarżonym, jego bliskimi i znajomymi.

II. Prawo ofiary jako strony postępowania karnego do wymiaru sprawiedliwości

1. Ofiara ma prawo do swobodnego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Ofiara ma prawo w granicach przewidzianych w ustawie w sposób wolny od jakiegokolwiek przymusu lub oporu kształtować swoje interesy prawne (art. 6 KE).

2. Prawo ofiary do pomocy i reprezentacji prawnej powinno być przynajmniej zrównane z prawami przysługującymi oskarżonemu. Ofiara powinna mieć np. prawo do bezpłatnego pełnomocnika, w tych samych przypadkach, w których przyznaje się prawo sprawcy do obrońcy z urzędu.

3. Ofiara w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego może działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Od wniesienia aktu oskarżenia aż do momentu jego odczytania w sądzie ofiara może złożyć oświadczenie, że chce działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego. W razie powtórnego wydania przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania pokrzywdzony może w terminie miesiąca wnieść swój akt oskarżenia do sądu (art. 53, art.54, art. 55 k.p.k.).

4. Ofiara ma prawo do rzetelnej, zrozumiałej dla niej i wyczerpującej informacji o przysługujących jej prawach i procedurach ich dochodzenia (art. 16 k.p.k. w zw. z art. 2 i art.83 Konstytucji RP).

5. Ofiara ma prawo do rzetelnej, zrozumiałej dla niej i wyczerpującej informacji na temat toczącego się w sprawie postępowania.

6. Ofiara ma prawo do wystąpienia z powództwem cywilnym w celu dochodzenia w postępowaniu karnym roszczeń majątkowych wynikających bezpośrednio z popełnienia przestępstwa. Ofiara może to uczynić, aż do rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej (art. 62 k.p.k., art. 69 k.p.k.).

7. Ofiara powinna mieć prawo do zebrania potrzebnych w jej sprawie dowodów bez narażenia  na dodatkowe koszty. Dotyczy to między innymi obdukcji lekarskiej i pomocy psychologicznej.

8. Ofiara ma prawo brać udział w czynnościach śledztwa lub dochodzenia toczącego się w jej sprawie (art. 49 § 1 k.p.k., art. 302 § 2 k.p.k., art. 316 - 318 k.p.k.).

9. Ofiara ma prawo do składania wniosków o dokonanie czynności w toku postępowania przygotowawczego, a więc zanim sprawa trafi do sądu (art. 315 k.p.k.).

10. Ofiara ma prawo wglądu do akt sprawy i sporządzania odpisów dokumentów występujących w sprawie (art. 156 - 157 k.p.k., art. 159 k.p.k.).

III. Prawo ofiary jako strony postępowania karnego do mediacji i pojednania ze sprawcą

1. Ofiara ma prawo do mediacji i pojednania ze sprawcą. Ofiara ma prawo wystąpić z taką inicjatywą do prokuratora lub do sądu (art. 53 § 3 k.k., art. 60 § 2 pkt 1 i 2 k.k., art. 46 k.k. ,art. 66 § 3 k.k., art. 320 k.p.k., art. 339 ,§ 4 k.p.k., art. 489 § 2 k.p.k.).

2 . Ofiara ma prawo w sprawach z oskarżenia prywatnego do pojednania i ugody (art. 489,art. 499, art. 492 - 494 k.p.k.).

3. Ofiara ma prawo na swój i oskarżonego wniosek do porozumienia się ze sprawcą w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia (art. 341 § 3 i4 k.p.k.).

VI. Prawo Ofiary do restytucji poniesionych szkód

1. Ofiara ma prawo do restytucji poniesionych przez nią szkód (A.8 - 11 ONZ 1985, art. 46k.k., art. 62 k.p.k.).

2. Sprawca czynu zabronionego powinien wyrównać ofierze poniesione szkody (czyli dokonać restytucji). Przestępcy albo osoby trzecie odpowiedzialne za ich zachowanie powinni dokonać sprawiedliwej restytucji na rzecz ofiar, ich rodzin lub osób pozostających na utrzymaniu. Restytucja powinna obejmować: zwrot własności, zapłatę za doznaną krzywdę lub poniesioną stratę, zwrot wydatków poniesionych w wyniku wiktymizacji, zabezpieczenie usług oraz przywrócenie praw (A.8 ONZ 1985).

3 . Jeżeli sprawca lub inne uprawnione instytucje (np. ubezpieczenie) nie wyrówna szkód poniesionych przez ofiarę, powinno się dążyć do zapewnienia kompensacji materialnej ze strony Państwa:

- ofiarom, które doznały ciężkiego uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu fizycznym lub psychicznym
w wyniku poważnych przestępstw,

- rodzinie, a w szczególności osobom pozostającym na utrzymaniu ofiar, które poniosły śmierć lub które dotknęło kalectwo fizyczne lub psychiczne w wyniku takiej wiktymizacji.

Każdego roku w Polsce organizowany jest Tydzień Pomocy Osobom Pokrzywdzonym Przestępstwem. Jest on bezpośrednio związany z Międzynarodowym Dniem Ofiar Przestępstw.  W czasie tych kilku dni, każdy zainteresowany może uzyskać bezpłatną poradę prawną w prokuraturach regionalnych, okręgowych i rejonowych w całym kraju.

W organizację obchodów - oprócz Ministerstwa Sprawiedliwości i Prokuratury Krajowej - aktywnie włączają się asystenci sędziów, referendarze, adwokaci, radcowie prawni, aplikanci, psycholodzy, kuratorzy sądowi, policjanci oraz inni specjaliści.

Dyżury pełnione w ramach obchodów Tygodnia Pomocy Osobom Pokrzywdzonym Przestępstwem mają charakter interdyscyplinarny. Ich interdyscyplinarność polega na tym, że informacji udzielają nie tylko prokuratorzy, adwokaci, radcowie prawni, notariusze, aplikanci adwokaccy, radcowscy i notarialni, kuratorzy sądowi i komornicy, także psycholodzy, lekarze, pracownicy pomocy społecznej, ale również funkcjonariusze Policji.

Idea obchodów Tygodnia Pomocy Ofiarom Przestępstw zrodziła się w 2000 roku w Ministerstwie Sprawiedliwości i ma na celu zwrócenie szczególnej uwagi na potrzeby i prawa osób pokrzywdzonych przestępstwem.